I tylu ich jeszcze zginęło
Co ich z nienacka na spaniu zastali
Młodzieńcze życie, co w nich płynęło
Zbrodniczą kulą im odebrali
…
Więc stańmy wszyscy tu do apelu
Ci pomordowani niech staną z nami
Niech usłyszą głosy naszych serc tak wielu
Że zginęli za to, że byli Polakami

Od przejmujących wierszy Pani Zofii Antonik, odczytanych przez przedstawicieli Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, rozpoczęły się niedzielne uroczystości poświęcone pamięci mieszkańców wsi Podlesie i Basznia Górna zamordowanych przez nacjonalistów ukraińskich OUN-UPA w 1944 roku.

Za dusze tragicznie zmarłych, podczas mszy świętej odprawionej w kościele filialnym w Podlesiu, modlił się ks. dr Leszek Bruśniak – proboszcz parafii pw. św. Andrzeja Boboli w Baszni Dolnej oraz ks. Piotr Grzechnik – wikariusz tej parafii.

Na zakończenie Wiesław Kapel – Wójt Gminy Lubaczów, zabierając głos podkreślił, w jak okrutnych czasach przyszło żyć naszym rodzicom i dziadkom, ofiarom tej zbrodni, którzy poświęcili życie w obronie Ojczyzny – naszych domów, stąd też jesteśmy im winni pamięć, a ta uroczystość jest wyrazem troski o lokalną historię i jej należyte miejsce w świadomości mieszkańców gminy.

Po eucharystii przedstawiciele: Światowego Związku Żołnierzy  Armii Krajowej Okręgu Podkarpackiego, Związku Kombatantów Rzeczypospolitej i Byłych Więźniów Politycznych Koło Miejsko – Gminne w Lubaczowie oraz  Stowarzyszenia Spadkobierców Polskich Kombatantów II wojny  Światowej – Okręg Lubaczowski, Jednostki Strzeleckiej 2033 im. gen. bryg. Józefa Kustronia w Lubaczowie, Związku Harcerstwa Polskiego Hufiec Lubaczów, rodzin pomordowanych, Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Baszni Dolnej, samorządu mieszkańców sołectwa Basznia Górna, samorządu mieszkańców sołectwa Podlesie, samorządu Gminy Lubaczów złożyli kwiaty pod tablicą, znajdującą się w przedsionku tej świątyni, na której widnieją nazwiska 31 mieszkańców Podlesia i Baszni Górnej- ofiar zbrodniczej działalności nacjonalistów z OUN-UPA.

Następnie uczestnicy uroczystości przeszli na miejscowy cmentarz ewangelicki, gdzie delegacje złożyły kwiaty i zapaliły znicze na zbiorowej mogile rodziny Kosiorów i Stafów, przy której asystę pełnili Harcerze.

9 sierpnia słońce gorąco świeciło

I lekki wietrzyk powiewał spokojny

Garstka Polaków, swe zboże kosiło

By mieć pożywienie w tym czasie wojny

Że niebezpieczeństwo im jakieś groziło

O tym nie myśleli, nie przewidywali

Chcieli zebrać zboże, bo im się spieszyło

W snopki wiązali i półkopki stawiali

Kiedy wieczorem słońce za lasem się skryło

Zmęczeni pracą spać polegali

Wtedy ukraińskie wojsko z lasu ruszyło

Bili, palili i do Polaków strzelali

Tu płonie stodoła, a w niej są ludzie

Którzy ucieczką ratować się chcieli

Ale obstawiona była dokoła

I  w tej stodole w ogniu zginęli

Matka swe dziecię do piersi tuli

I nie wie co we wsi się stało

Gdy niespodziewanie ginie od kuli

A dziecię w jej krwi się skąpało

I tylu ich jeszcze zginęło

Co ich znienacka na spaniu zastali

Młodzieńcze życie, co w nich płynęło

Zbrodniczą kulą im odebrali

A Ci co się jakoś uratowali

Co w polach i krzakach siedzieli

To potem wszystko opowiadali

I co przeżyli i co widzieli

Więc stańmy wszyscy tu do apelu

Ci pomordowani niech staną z nami

Niech usłyszą głosy naszych serc tak wielu

Że zginęli za to, że byli Polakami.

 Zofia Antonik

Jest noc sierpniowa ciepła i gorąca

Nagrzana we dnie promieniami słońca

Ludzie uśpieni odpoczywają

Tylko w oddali świerszczyki cykają

Wtem dwa pożary ku niebu się wzbija

I słychać wołania „Jezus Maryja”!

Kto podpalił stodołę gdzie ludzie spali?

I dom rodzinny gdzie żyli duzi i mali

Kto stworzył tę tragedię i po co?

Kto wychodził mordować Polaków nocą?

Jaką ideę mordercy mieli

Co przez to morderstwo osiągnąć chcieli?

My dzisiaj przy tej tablicy stoimy

Tych pomordowanych nazwiska liczymy

Tylu ich zginęło, za co i po co?

Przyszli nas mordować tą sierpniową nocą

Czy my za pół wieku, przebaczyć umiemy

Tym co nas tak strasznie skrzywdzili

Przecież obok siebie, tak blisko żyjemy

Czas byśmy się z tym faktem już pogodzili

Pomóż nam Boże, przebaczyć bliźniemu

Co tobie nie miłe nie czyń drugiemu

By taka tragedia nigdy nie powstała

Niech spokojem oddycha nasza ziemia cała.

Zofia Antonik